حضرت محمد ص

زندگی  نامه حضرت محمد (ص):

نام: محمد بن عبد الله

حضرت محمد (ص) در تورات و برخى كتب آسمانى «احمد» ناميده شده است. آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پيش از نامگذارىِ فرزندش توسط عبدالمطلب به محمّد، وى را «احمد» ناميده بود.

بقیه در ادامه مطب...

پرهيز از افراط و تفريط:

 

 

با اسناد نقل شده امام رضا (ع) فرمود که حسین بن على (ع) فرموده:

در حالى که امیر المؤمنین (ع) براى مردم خطبه مى‏خواند و آنها را به جهاد در راه خدا بر مى‏انگیخت جوانى از میان مردم برخاست و گفت: اى على! مرا از فضیلت جهادکنندگان در راه خدا با خبر کن. پس على (ع) در پاسخ او فرمود:
 

من و رسول خدا (ص) در حالى که ایشان بر ناقه‏ى عضباء خود سوار بود، در یک ردیف قرار داشتیم، در حالى که از غزوه ذات السلاسل بازمى‏گشتیم. پس من از آن حضرت آنچه را که تو از من سؤال کردى پرسیدم، پیامبر (ص) فرمود: 

هنگامى که رزمندگان در راه خدا اراده جنگ مى‏کنند، خداى دورى از آتش را براى ایشان مقرّر مى‏فرماید.

و هنگامى که براى جهاد در راه خدا آماده مى‏شوند، خداى به وجود آنها به فرشتگان مباهات و افتخار مى‏کند.

و زمانى که با خانواده خود وداع مى ‏کنند

***بقیه احادیث بدلیل مفصل بودن در ادامه مطب گنجانده شده است....

پيرامون رخدادهاى طبيعى كه پيش از ظهور امام زمان ـ ارواحنا فداه ـ روى مى دهد، روايات بسيارى در دست است كه به برخى از آنها اشاره مى كنيم:
 

تهاجم ملخها:
بين يدي المهدي موت أحمر وموت أبيض وجراد في حينه وجراد في غير حينه أحمر كالدم . . .([30]).
پيش از ظهور مهدى مرگ سرخ و سفيد و حمله ملخها در هنگام و نابهنگام كه چون خون قرمزند خواهد بود.

طاعون:
فأمّا الموت الأحمر فالسيف وأمّا الموت الأبيض فالطاعون([31]).
مرگ سرخ كشته شدن به شمشير و مرگ سفيد طاعون است.

زلزله:
در حديثى آمده است كه سال ظهور سال پيدايش زلزله ها و سرماى شديد است.
عن أميرالمؤمنين ـ عليه السلام ـ قال: رجفه تكون بالشام يهلك فيها أكثر من مائه ألف، يجعلها اللّه رحمه للمؤمنين وعذاباً على الكافرين([32]).
از امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ نقل شده است: زمين لرزه اى در شام رخ خواهد داد كه بيش از صد هزار نفر كشته مى شوند و آن را خداوند رحمت براى مؤمنان و عذاب براى كافران قرار داده است.

مسجد شدن قبرستانها:
يكى ديگر از نشانه هايى كه براى ظهور امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ به صورت كلى مطرح شده است، تبديل گورستانها به مسجد است در اين باره به حديثى از رسول خدا ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ توجه نماييد:
در حديث معراج آمده است:
يا محمّد از جمله عطاهايى كه بر تو مرحمت فرموديم آن كه آشكار خواهم كرد از نسل تو يازده امام كه همه ايشان از نسل دختر تو فاطمه اند و آخرين ايشان مرديست كه عيسى بن مريم در عقب سر او نماز خواهد خواند و پر مى كند زمين را از عدل و داد بعد از آنكه از ظلم و جور لبريز شود.
آنگاه رسول خدا ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ به درگاه الهى عرضه داشت:
در چه زمانى خواهد بود.
جواب فرمود:
يا محمّد هنگامى كه علم از بين رود و ظاهر شود جهل و كشتار بسيار گردد و كم شوند علماء و فقهاء حقيقى و بسيار شوند شاعران و امّت تو گورستانها را مسجد سازند([33]).

سيلاب رود فرات:
يكى از نزديك ترين نشانه هاى ظهور مهدى آل محمد ـ عليهم السلام ـ جارى شدن سيلاب فرات در شهر كوفه است.
عن أبي عبداللّه ـ عليه السلام ـ : سنه الفتح ينشق الفرات حتّى يدخل ازقه الكوفه([34]).
امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمودند: در سال ظهور آب فرات طغيان كرده به گونه اى كه وارد كوچه هاى تنگ كوفه مى شود.
قال ابن عباس: يا أميرالمؤمنين ما اقترب الحوادث الدالّه على ظهوره؟ فدمعت عيناه وقال: إذا فتق بثق في الفرات فبلغ ازقه الكوفه فليتهيأ شيعتنا للقاء القائم([35]).
ابن عباس مى گويد: به امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ عرض كردم: نزديك ترين حادثه كه حكايت از ظهور خواهد داشت چيست؟ پس آنگاه چشمانش اشك آلود شد و فرمود: هرگاه شكافى بر كنار رود فرات ايجاد شود و به كوچه هاى كوفه رسد، آنگاه شيعيان ما آماده ملاقات قائم باشند.
 

نزول بارانهاى پياپى:
هر انسان با ايمانى در اين واقعيّت، ذرّه اى ترديد به خود راه نمى دهد كه قطرات باران به اراده و خواست و طبق قانون خدا بر زمين فرو مى بارد و اين فرمان فرماى هستى است كه قوانين طبيعى را چنين تدوين نموده است:
(وهو الذي أرسل الرّياح بشراً بين يدي رحمته وأنزلنا من السماء ماءً طهورا)([36]).
او كسى است كه بادها را بشارت دهندگان از رحمت خويش مى فرستد و ما از آسمان آب پاك نازل مى كنيم.
لكن اين قوانين در واكنش به كردارهاى ناهنجار چهره اى ديگر به خود گرفته و به فرمان خداوند در صدد تنبيه برمىآيند. از آن جمله تغيير در نطام بارش و وزش هاست. كه در آخرالزمان دستخوش تحولاتى مىشوند. كه در روايات بدان اشاره شده است؛ ما نيز برخى از آنها اشاره مىكنيم:
يكى از نشانه هاى ساعه (ظهور امام زمان ارواحنا فداه) آن است كه باران گرم مىبارد([37])
بيايد بر مردم زمانى كه آسمان ببارد و زمين نرويد([38])
برپا نشودساعه (ظهور) تا ببارد بر مردم باراني كه خانه هاى گلى باقى نماند و گل خانه هاى موئين شسته شود ـ چادرهاى صحرائيان ـ ([39])
البته تذكر اين نكته ضرورى است كه منظور از ساعه زمان ظهور امام زمان ارواحنا فداه است كه در روايات بدان تصريح شده است.
 

پيدايش مدعيان پيامبرى و امامت
اعتقاد به نبوت و امامت در جامعه ى مسلمين هميشه به عنوان يك عقيده ى راسخ از زمان پيامبر و امامان نور ـ عليهم السلام ـ مطرح بوده است و آنقدر معروف و مشهور بوده كه كسى از مسلمانان هيچ گاه جرأت انكار آن را نداشته است به خاطر استوارى اين واقعيت عقيدتى و دينى در جامعه ى اسلامى بود كه در تاريخ اسلام، از يك سو با شخصيتهايى روبرو مى شويم كه طرفداران افراطى آنان براى پيشرفت دنيوى و سياست خويش، آنان را به عنوان مهدى نجات بخش يا پيغمبر خدا مطرح ساخته اند و از دگر سوى با عناصرى آشنا مى شويم كه بر اثر انگيزه هاى جاه طلبانه و خيال قدرت و شهرت، به دروغ ادّعاى مهدويّت و نبوّت نموده اند شمار اين افراد با توجه به آمارها به بيش از 50 نفر رسيده است كه بيشتر آنها ادّعاى مهدويّت داشته اند و گفته اند مائيم همان مهدى موعود كه قرآن نويد آمدنش را مى دهد و چون اكثر آنان ادّعاى مهدويّت و امامت داشته اند ما در اين زمينه سخن مى گوئيم كسانى كه در تاريخ بدين عنوان شهرت يافته اند به اعتبارى بر سه گروه قابل تقسيم اند.

1 ـ كسانى كه ديگران بر اساس انگيزه هاى خاص آنان را مهدى نجات بخش خواندند مانند محمّد حنفيّه فرزند امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ و زيد فرزند امام سجّاد ـ عليه السلام ـ و محمّد بن عبداللّه محض فرزند امام سجاد ـ عليه السلام ـ .
2 ـ كسانى كه با انگيزه هاى جاه طلبى و قدرت خواهى چنين ادّعايى نموده اند و اين گروه بسيارند از جمله ى آنها، مهدى عبّاسى فرزند منصور دوانيقى است.
3 ـ كسانى كه طبق نقشه ى استعمار و به اشاره ى بيدادگران، به چنين ترفندى دست يازيدند و بى شرمانه خود را مهدى نجات بخش معرفى كردند از جمله ى آنها بنيانگذار بهائيّت، على محمّد باب را مى توان نام برد.

خاك كربلا، سرمه چشم
مرحوم ((محدث نورى )) در ((دارالسلام )) از مرحوم ((سيد محمد باقر سلطان آبادى )) نقل مى كند كه در بروجرد به چشم درد مبتلا شدم ، به نحوى كه همه اطباى شهر از معالجه آن عاجز شدند. لذا مرا به سلطان آباد (اراك ) آوردند، ولى اطباى آن جا هم نتوانستند من را معالجه كنند و درد چشم آرامش در روز و استراحت در شب را از من گرفته بود، يكى از رفقا كه عازم كربلا بود، پيشنهاد كرد كه همراه او به كربلا جهت استشفاء بروم ؛ ولى اطباء مى گفتند: اگر راه بروى به كلى بينايى خود را از دست مى دهى .
باز يكى ديگر از دوستان كه عازم كربلا بود گفت : شفاى تو در اين است كه خاك كربلا را سرمه چشم كنى .
لذا همراه او حركت كردم اما به منزل دوم كه رسيدم درد چشم شدت كرد و همه مرا ملامت كردند و گفتند. بهتر است كه برگردى .
شب در اثر چشم درد نخوابيدم تا موقع سحر، لحظه اى خوابم برد، در عالم رويا حضرت زينب (س ) را ديدم ، گوشه مقنعه او را گرفته و بر چشمم ماليدم و از خواب كه بيدار شدم ، ديگر آثارى از ناراحتى در من نبود.(1014)(1015)
865 - شفاى تربت حسينى
امام باقر و امام صادق عليه السلام ، مى فرمايند،: ان الله عوض الحسين عليه السلام من قتله ان الامامه من ذريته و الشفاء فى تربته ، و اجابه الدعاء و عند قبره و لا تعد اءيام زائريه جائيا و راجعا من عمره (1016)
((خداوند عوض شهادت امام حسين (ع) امامت را در نسل او مقرر فرموده و شفا را در تربت پاكش قرار داده ، دعا در نزد قبر مباركش مستجاب شده ، ايام زيارت كنندگان او در رفت و برگشت از عمرشان محسوب نمى شود.))
و اما در باب فضيلت و فوايد و آثار تربت پاك سيدالشهداء (ع) روايت بسيارى در كتب معتبر و منابع متعدد، نقل شده است كه متبركا به طور اختصار جهت بهره گيرى شيعيان و محبان حسينى از اين تربت پاك به چند روايت اشاره مى شود.
امام صادق (ع) مى فرمايد: ان طين قبر الحسين (ع) شفاء من كل داء و ان اخذ على راس ميل .(1017)؛ ((خاك قبر امام حسين (ع) داروى هر بيمارى و شفابخش هر دردى است ، اگر چه به قدر سر يك ميل باشد.))
امام رضا (ع) مى فرمايد: طين قبر ابى عبدالله الحسين (ع) شفاء من كل داء و اءمان من كل خوف .(1018)؛ ((تربت پاك قبر ابى عبدالله الحسين موجب شفاى همه امراض و ايمنى از هر بيم و ترسى است .(1019)))
866 - شفا بودن تربت امام حسين
سعد بن سعد اشعرى روايت مى كند كه از امام رضا(ع) درباره خاك پرسيدم . فرمود: ((همه خاك ها حرام هستند - مثل گوشت مرده و خون (و گوشت خوك ) و هر چيزى كه نام غير از خدا در آن برده شده باشد - به جز خاك مزار حسين (ع) كه شفاى هر دردى است .))(1020)(1021)
867 - شفا گرفتن از تربت امام حسين (ع)
در تربت امام حسين (ع) شفاى تمام دردهاست مگر مرگ حتمى با چند شرط:
الف : اعتقاد به شفاء بودن تربت داشته باشد، و به قصد شفا بخورد و من اكله لشهوه لم يكن فيه شفاء در رواتى فرمودند: والله هركس اعتقاد داشته باشد كه به او نفع مى بخشد البته منتفع مى شود.
ب : بيمار در آستانه اجل حتمى نباشد چون اجل حتمى علاج پذير نيست .
ج : تربت را با وضو بردارد.
د: با دو انگشت بردارد.
ه : به اندازه نخود، بلكه احتياط آن است كه به قدر عدس مصرف كند، نه بيشتر.
و: آن را ببوسد و بر ديدگانش بگذرد.
ز: در وقت خوردن يا خورانيدن بگويد: بسم الله و بالله اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من كل داء اءنك على كل شى ء قدير.
ح : آن را سبك نشمارد، در ظروف يا مكان هاى نامناسب نگذارد، خيلى دست بر آن نمالد يا جايى كه زياد دست مالى مى شود نگذارد.
ط: فاصله تربتى كه براى شفا استفاده مى كنند از قبر مطهر تا چهار ميل باشد نه بيشتر و هر چه به قبر شريف نزديك باشد بهتر است .
ى : خوب است تربت را در دهان بگذارد و بعد جرعه اى آب بخورد و بگويد:اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من كل داء وسقم .(1022)
868 - آثار ذكر با تسبيح تربت
در حديث ديگر از حضرت صادق (ع) در مصباح كفعمى و مقياس ‍ المصابيح روايت شده كه مى فرمايد، ((كسى كه يك سبحان الله از تربت حسين (ع) بگويد چهار صد حسنه برايش نوشته مى شود و چهار صد گناهش محو مى شود و چهار صد درجه از برايش نوشته مى شود (و قضى له من الحاجات مثلها) يعنى چهار صد حاجتش هم روا مى شود و اگر تسبيحات اربعه را يك مرتبه بگويد يا تسبيح تربت ، هزار حسنه برايش ‍ نوشته و شش هزار سيئه از او محو و شش هزار درجه برايش نوشته مى شود (واثبت له من الشفاعات مثلها) يعنى شش هزار نفر را هم شفاعت مى كند.(1023)
869 - تسبيح از تربت
تسبيح فاطمه الزهرا(س ) هديه اى از طرف پدر بزرگوارش بود كه مستحب است بعد از نماز يا در وقت خواب خوانده شود. دختر رسول خدا (ص) كنار قبر عموى بزرگوارش جناب حمزه بن عبدالمطلب و از تربت شهيد براى خود تسبيح درست كرد؛ اين ها معنى دارد! يعنى چه ؟ خاك شهيد محترم است قبر شهيد محترم است ، من براى عبادت خدا كه مى خواهم اذكار خود را بشمارم نياز به سبحه ام (تسبيح )، چه فرقى مى كند دانه هاى تسبيح از سنگ باشد يا چوب يا خاك ، و از هر خاكى آدم بردارد، برداشته است ولى من اين را از خاك تربت شهيد بر مى دارم و اين نوعى احترام به شهيد و شهادت است ، نوعى به رسميت شناختن قداست شهادت است ، تا آن كه بعد از شهادت وجود مقدس امام حسين (ع)، خود به خود لقب سيدالشهداء از جناب حمزه گرفته شد و به نوه بردار بزرگوارش حسين بن على داده شده و بعد از آن ديگر اگر كسى بخواهد به خاك شهيد تبرك بجويد از خاك حسين بن على عليه السلام تهيه مى كند.(1024)(1025)
870 - ذكر با تربت امام حسين (ع)
از امام رضا عليه السلام روايت شده كه هر كس با تربت امام حسين عليه السلام بگويد. سبحان الله و الحمدالله و لا اله الا الله و الله اكبر. با هر ذكر، خداوند شش هزار حسنه براى او ثبت مى كند و شش هزار گناه او را محو نموده شش هزار درجه بالا برده و شش هزار شفاعت براى او مى نويسد.
و از امام صادق (ع) نقل شده هر كس سنگ هايى را كه از تربت امام حسين (ع) درست مى كنند ( يعنى تسبيح پخته ) بگرداند، به تعداد هر استغفر الله ربى و اتوب اليه هفتاد استغفار براى او ثبت مى شود و اگر تسبيح در دستش باشد و ذكر نگويد به عدد هر دانه هفت مرتبه استغفار براى او نوشته مى شود.
در روايت ديگر فرمودند: كسى كه با تسبيح تربت يك مرتبه ((سبحان الله )) بگويد، چهار صد حسنه براى او نوشته مى شود، چهارصد گناهش ‍ برطرف ، چهارصد درجه اش بالا، چهار صد حاجتش برآورده مى گردد.(1026)(1027)
871 - زيارت عاشورا به نيابت امام زمان
مرحوم آيه الله شيخ على اكبر نهاوندى نقل مى كند: سيد جليل سيد احمد اصفهانى معروف به خوشنويس ، برايم نوشت كه در روز جمعه در مسجد سهله در حجره اى نشسته بودم ، ناگاه سيد بزرگوار و معممى بر من داخل شد، به آن چه در زاويه حجره - يك فرش و تعدادى كتاب و ظرف - بود نظر كرد و فرمود: ((براى حاجت دنيا تو را كفايت مى كند، تو هر روز صبح به نيابت امام زمان - عجل الله تعالى فرجه الشريف - زيارت عاشورا مى خوانى ، به قدر كفايت معيشت هر ماهت را از من بگير كه اصلا محتاج به احدى نباشى ))
قدرى پول به من داد و گفت : ((اين كفايت يك ماه تو را مى نمايد.)) و رو به در مسجد رفت .
من به زمين چسبيده بودم و زبانم بند آمده بود و هر چه خواستم سخن بگويم و يا برخيزم نتوانستم ، تا آن سيد خارج شد، همين كه بيرون رفت گويا قيودى از آهن كه بر من بود باز شد، پس برخاستم از مسجد خارج شدم ، هر چه جستجو كردم اثرى از آن آقا نديدم .

تقویم کربلا
تاریخ ۱۰ محرم ۶۱ هجری قمری برابر ۲۰ مهر ۵۹ مکان کربلا نتیجه پیروزی بنی‌امیه لعنت الله علیه ، آغاز قیام‌های هواخواهان اهل‌بیت
طرفهای درگیر
بنی‌امیه	پیروان حسین بن علی
فرماندهان
عمر بن سعد لعنت الله علیه شمر بن ذی‌الجوشن لعنت الله علیه عبیدالله بن زیاد لعنت الله علیه	حسین بن علی ع عباس بن علی ع حبیب بن مظاهر
توان
۳۰٫۰۰۰~۲۰٫۰۰۰	۷۲
تلفات
نامشخص	۷۲[۱]

نبرد کربلا جنگی بود که در دهم محرم ۶۱ هجری قمری (۲۰ مهر ۵۹ خورشیدی^[۲])) اتفاق افتاد. روز نبرد به عاشورا معروف است. این نبرد میان سپاه حسین بن علی و سپاه یزید بن معاویه در نزدیکی محلی به نام کربلا در گرفت.

حسین بن علی روز دوم محرم به کربلا رسید و روز سوم عمر بن سعد با ۴۰۰۰ نفر در کربلا اردو زد. در روز هفتم محرم آب را بر حسین بن علی و همراهانش بستند و در نهم محرم، شمر با ۴۰۰۰ نفر و نامه‌ای از طرف عبیدالله بن زیاد وارد کربلا شد، او در این نامه به عمر بن سعد دستور داده بود با حسین بن علی بجنگند و او را بکشد و اگر این کار از دست او برنمی‌آید، فرماندهی را به شمر واگذارد.

روز دهم محرم سپاهیان حسین بن علی و عمر سعد در مقابل هم قرار گرفتند. به روایت ابومخنف تعداد سپاه حسین ۳۲ سواره نظام و ۴۰ پیاده^[۳] و به روایت محمد باقر چهل و پنج سوار و صد نفر پیاده^[۴] بود. در مقابل او سپاه عمر بن سعد با حدود ۳۰۰۰۰ نفر قرار داشت.^[۵] جنگ آغاز شد و حسین و یارانش کشته شدند. پس از جان باختن حسین، سپاه عمر بن سعد سر ۷۲ تن از لشکریان حسین به علاوه سر علی اضغر فرزند ۶ ماهه او را جدا کرده و بر بالای نیزه‌ها گذاشتند و بر اجساد کشته شدگان اسب تاختند.^[۶]

خیمه‌ها تاراج و در نهایت آتش زده شد، ساربان شترهای کاروان حسین بن علی به‌نام برای بدست‌آوردن انگشتر حسین بن علی، انگشت وی را برید تا انگشتر را بدست آورد و در نهایت سپاه عمر بن سعد اجساد کشته‌شدگان کربلا را در بیابان رها کرد و این اجساد پس از سه روز توسط قوم بنی‌اسد دفن شدند.[۷]

هر چند به لحاظ نظامی ابعاد این نبرد بزرگ نبوده‌است اما اثر اعتقادی و سیاسی بزرگی داشته‌است. از یک سو سبب تضعیف مشروعت سیاسی حکومت بنی امیه شده‌است. به طوری که پس از آن قیام‌های فراوانی با شعار خونخواهی حسین بر ضد آن حکومت رخ داد و در نهایت منجر به سقوط آن شد. از سوی دیگر نقشی چشمگیر بر هویت اجتماعی و اعتقادی شیعیان طی سده‌های بعد تا به امروز داشته‌است.

محتویات  [نهفتن]  ۱ پیش‌زمینه ۲ سپاه یزید ۳ سپاه حسین بن علی ۴ روز نبرد ۵ کشته‌شدن حسین بن علی ۶ پس از نبرد ۷ جستارهای وابسته ۸ پانویس ۹ منابع

پیش‌زمینه

حسین بن علی هنگام زمام‌داری پدرش، او را در جنگ‌های جمل و صفین و نهروان همراهی کرد. سال ۵۰ هجری قمری هنگام کشته‌شدن برادرش حسن بن علی، معاویه حدود ۱۰ سال به‌عنوان خلیفه باقی بود. بر پایه با حسن، طبق بند دوم صلح‌نامه معاویه نمی‌بایست برای خود جانشینی انتخاب کند.[۸]

به روایت یک سال پیش از مرگ معاویه در حج سال ۵۹ هجری قمری حسین بنی هاشم، دویست نفر از و پانصد نفر از علی به خلافت در غدیر خم و شأن و جایگاه اهل بیت را به یادشان آورد و آنان بر آن اقرار کردند و نیز از معاویه و ستمش انتقاد کرد. سپس با آنان پیمان بست که این مطالب را به خاندان و قبایل خود برسانند. ^[۹]

معاویه در نیمه رجب سال ۶۰ هجری قمری مرد و پسرش یزید را به جانشینی برگزید. حسین بن علی از همان نخست بیعت وی را نپذیرفت. یزید نامه‌ای به حاکم حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از حسین بن علی، عبدالله پسر عمر و عبدالله پسر زبیر برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر به بیعت نشدند آنها را بکشد. حاکم مدینه در اجرای فرمان سستی کرد و یزید را به جایش گماشت.[۱۰] حسین که حاضر به بیعت با یزید نبود با خانواده خود شب بیست و هشت رجب از مدینه به مکه رفتند.

در این هنگام مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده‌بودند نامه‌های زیادی برای حسین بن علی نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. حسین بن علی نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. ابتدا هزاران نفر از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه پسر زیاد که از سوی یزید به حکومت کوفه گمارده شده‌بود و مردم کوفه را تهدید کرده‌بود، مسلم را تنها گذاشتند.^{[نیازمند منبع]} عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر کرد و کشت. حسین با خانواده و یاران خود به‌سمت کوفه حرکت کرد و در نزدیکی کوفه بود که خبر پیمان‌شکنی مردم کوفه و کشته‌شدن مسلم را آوردند.

عبیداللّه که بر اوضاع کوفه مسلط شده‌بود حر پسر یزید ریاحی را برای دستگیرکردن حسین بن علی و همراهانش فرستاد و سپس عمر بن سعد را با ۳۰٬۰۰۰ نفر^{[نیازمند منبع]} به کربلا فرستاد. این امر موجب شد تا شمار زیادی از افرادی که با حسین بودند او را رها کنند و تنها نزدیک به ۷۰ تن با او باقی بمانند. عبیداللّه به عمر بن سعد وعده داده‌بود که اگر حسین بن علی را بکشد، او را فرمانده ری خواهد کرد؛ اما پس از این ماجرا این کار را نکرد.

سپاه یزید لعنت الله علیه

تعداد سپاهیانی که ابن زیاد برای جنگ با حسین گسیل کرد در منابع مختلف گزارش شده‌است. این تعداد دست کم ۴۰۰۰ نفر و در برخی گزارش‌ها تا ۸۰۰۰۰ نفر برآورد است. اما مشهورترین تخمین حدود ۳۰۰۰۰ نفر است. طبق تحقیق سیدمجید پورطباطبایی^[۱۱] ترکیب سپاه به شرح ذیل بوده‌است:

۱ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی عمر بن سعد

۲ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی شمر بن ذی الجوشن

۳ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی حربن یزید ریاحی

۴ـ ۲٬۰۰۰ نفر به فرماندهی یزید بن رکاب کلبی

۵ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی حصین بن نمیر تمیمی

۶ـ ۳٬۰۰۰ نفر به فرماندهی مغایر بن رهینه مازنی

۷ـ ۲٬۰۰۰ نفر به فرماندهی نصر بن حرشه

۸ـ ۳٬۰۰۰ نفر به فرماندهی کعب بن طلعه

۹ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی شبث بن ربعی

۱۰ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی حجّار بن ابجر

۱۱ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی عمر و بن حجاج زبیدی

۱۲ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی یزید بن الحرث بن رویم

۱۳ـ ۵۰۰ تیراندازان همراه حصین

۱۴ـ ۵۰۰ نفر به فرماندهی عزرة بن قیس

جمع کل: ۳۱٬۰۰۰ نفر

سپاه حسین بن علی علیه السلام

به روایت ابومخنف تعداد سپاه حسین ۳۲ سواره نظام و ۴۰ پیاده^[۱۲]

حسین زهیر بن قین را به فرماندهی جناح راست و حبیب بن مظاهر را به فرماندهی جناح چپ گماشت. میانه سپاه را نیز به برادرش عباس سپرد.

روز نبرد

بنا بر نقل سید بن طاووس، در کتاب لهوف، صبح عاشورا ابتدا حسین از زاهدان نامدار کوفه را جهت موعظه جانب لشکر عمر سعد فرستاد، ولی آنان اعتنا نکردند. سپس خود به نزد آنان رفت تا اتمام حجت کند. او گفت مرا بین دو چیز مخیر کرده اند. یا بجنگم و یا ذلت پذیرم و با یزید بیعت کنم، ولی ذلت از ما دور است. لذا با شما می جنگم. [۱۴]

سپس سپاه عمر سعد جنگ را آغاز کرد. این حمله با تیراندازی عمر سعد به طرف اردوگاه حسین بن علی ‏آغاز شد.^[۱۵] شمر هم به نیروهای خود دستور داد که حمله‌ای ‏گروهی بکنند و سپاه حسین‏ را نابود کنند. همه گردان‌های سپاه کوفه در این حمله شرکت داشتند. یاران حسین هم در مقابل این هجوم تلاش کردند که از خود دفاع کنند^{[نیازمند منبع]} و نیمی از یاران‏ او (غیر از بنی هاشم) در این حمله نخست کشته شدند. شمار کشته‌شدگان این حمله را ۴۱ تن گفته‌اند. شماری از آنان (غیر از ۱۰ نفر از غلامان حسین و دودمانش و ۲ تن از غلامان علی‏)، عبارت‌اند از:

، ، حنظله، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ، ،

جنگ گروهی و تن به تن تا نماز ظهر ادامه یافت. هنگام نماز حسین به زهیر بن قین و سعید بن عبدالله حنفی دستور داد با نیمی از یاران در مقابل او صف بکشند تا بتواند به نماز بایستد. دشمن در هنگام نماز آنها را تیرباران کرد. سعید بدن خود را سپر قرار داد و به شهادت رسید. [۱۶]

صبح روز دهم محرم، حسین لشکریانش را که ۳۰ اسب سوار و ۴۲ پیاده بودند را آماده کرد. سمت چپ سپاه را به حبیب بن مظاهر، سمت راست را به زهیر بن قین و قلب را به عباس سپرد. وی همچنین دستور داد که دور تا دور خیمه‌ها، هیزم جمع آوری کنند و هیزمها را آتش بزنند. خود نیز به خیمه‌ای که قبلا آماده کرده بود رفت و خود را معطر به مشک نمود و صورتش را اصلاح کرد. سپس در حالی که سوار بر اسب بود و قرآنی به دست داشت، مناجاتی زیبا با خداوند نموده و با مردم کوفه نیز سخن نمود و گفت که خدا ولی اوست و دین را محافظت خواهد کرد. به مردم سخنان محمد که وی و حسن را سرور جوانان بهشت خوانده بود و جایگاه خانواده اش را یادآوری نموده و از آنان خواست تا فکر کنند که آیا کشتن وی، امری مشروع است؟ سپس مردم کوفه را به خاطر اینکه پیشتر از وی خواسته بودند تا پیششان بیاید، سرزنش نمود و درخواست کرد تا اجازه دهند وی به یکی از سرزمینهای اسلامی برود که در آنجا امنیتش تامین باشد. اما دوباره به وی گفته شد که اول از همه باید تسلیم یزید گردد. حسین در پاسخ گفت که هیچگاه خودش را همانند یک برده تسلیم نمی‌کند. حسین از اسب پیاده شد و دستور داد تا مهار اسب را ببندند به نشانهٔ اینکه هرگز از معرکه جنگ فرار نخواهد کرد.^[۱۷]حر بن یزید بن ریاحی تحت تاثیر قرار گرفت و به سپاه حسین رفت و کوفیان را به خاطر خیانت به حسین سرزنش کرد که البته تاثیری بر روی آنان به وجود نیامد و سر انجام حر در میدان نبرد کشته شد. حسین به اتکای یارانش تا موقعی که تمامی یارانش کشته نشده بودند، وارد جنگ نشد و نمی جنگید.^[۱۸]

زهیر بن قین از مردم کوفه خواست که به حرف حسین گوش داده و وی را نکشند. اما آنها با دشنام و تهدید پاسخ وی را دادند و شروع به تیراندازی نمودند. جنگ شروع شد. بال راست سپاه کوفه به فرماندهی عمرو بن حجاج حمله برد اما با مقاومت لشکر حسین مواجه شده و عقب نشست. عمرو دستور داد که لشکرش تن به نبردهای تن به تن درنداده و تنها از دور اقدام به تیر اندازی کنند. بال راست سپاه کوفه به رهبری شمر بن ذی الجوشن حمله و محاصره‌ای بی نتیجه انجام داد و فرمانده سواران سپاه، از ابن سعد خواست که پیاده نظام و کمانداران را به کمک وی بفرستد. شبث بن ربیع که قبلا از حامیان علی بود، حال در لشکر کوفه و تحت امر پیاده نظام ابن زیاد بود. وقتی به وی فرمان حمله داده شد، آشکارا گفت که هیچ میلی به انجام این کار ندارد و سواره نظام و ۵۰۰ کماندار این کار را انجام دادند. سواران لشکر حسین که پاهای اسبانشان...

به نام خدا

مقدمه
کربلا حادثه ای نبود که بشریت سطحی از آن گذر کند، بلکه جریانی بود که در بستر تاریخی پنجاه ساله بعد از وفات نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم در امت اسلامی شکل گرفت و پیام آن همان پیام اسلام با تمام ویژگی هایش است. همچنین همانگونه که مخاطب پیام اسلام همه انسانها و جوامع انسانی است مخاطب عاشورا نیز همه انسانها و جوامع ایشان است. در این مقاله برآنیم تا با مشخص کردن رابطه نهضت کربلا و ظهور اسلام به پیام های عاشورا پرداخته و سطوح مخاطبان آنرا مشخص کنیم.
پیام های کربلا چه بود؟ چرا باید یاد و نام عاشورا زنده بماند؟
چگونه عاشورا با نسلهای مختلف مردم در زمانها و مکانهای گوناگون و با فهم های متعدد و سنین گوناگون ارتباط برقرار می کند؟

نهضت کربلا و ظهور اسلام
برای اینکه ارتباط اسلام و نهضت حسینی را در یابیم باید نسبت رهبران و پیامها و مخاطبان آن را کشف کنیم. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم با دینی جهانی مبعوث شد و رسالت او جهانی بود «و ما ارسلناک الا کافه للناس»سبا/28 «و ما ارسلناک الا رحمه للعالمین»انبیا/107 بنابراین قلمرو پیام او جهانی است و رحمتی برای همه انسانها است. قلمرو پیام نهضت حسینی مخدود نیست، بلکه مخاطب اصیل آن انسان است و موید آن سخن وجود مبارک رسول اکرم است که «حسین منی و انا من حسین»(بحار الانوار، ج43ص261) درست است که حسین بن علی علیه السلام نوه پیامبر است ولی آن حضرت نوه های دیگری هم داشته اند که درباره آنها چنین تعبیری نفرمودند. بنابراین، سخن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم به این معناست که کیان دین و نبوت و رسالت من با قیام حسین زنده است. از این رو پیام نهضت حسینی تا شعاع رسالت و نبوت رسول اکرم نفوذ دارد. (شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی ص85)
معنای جهانی بودن یک مکتب، حفظ دو اصل جامع و کلی است یکی همگانی بودن به لحاظ افراد و دیگری همیشگی بودن به لحاظ زمان. بنابراین پیام نهضت عاشورا برای شیعیان سودمند است چون آنان امت امام حسین هستند. نیز برای قاطبه مسلمانان جهان مفید است زیرا همگی زیر ولایت اویند گرچه برخی به ولایت وی معتقد نیستند همچنین برای همه موحدان و اهل کتاب عالم سودمند است چون او پیام توحیدی دارد و «قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْا إِلى‏ کَلِمَةٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللَّهَ وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئا»(آل عمران/64) همه موحدان مورد عنایت توحیدی آن حضرت هستند و سرانجام، برای همه جوامع بشری نفع دارد زیرا کربلا قیام انسانی را به همراه دارد. بنابراین هیچ انسانی از پیام نهضت کربلا محروم نیست و شعاع آن همه افراد بشریت را در بر می گیرد.(همان ص86)
بزرگترین سرمایه قیام و حرکت جامعه این است که در خودش احساس شخصیت کند و نسبت به سایر جوامع بی نیازی بورزد و برای خود فلسفه زندگی مستقلی داشته و بدان مباهات کند. پیامبر اکرم با آوردن اسلام مردم را زنده کرد به آنها ایمانی عطا نمود که آن ایمان به آنها شخصیت داد و همین شد که در درون آن عرب جاهل غارتگر این احساس پیدا شد که من باید دنیا را از اسارت و اطاعت غیر خدا نجات دهم و هیچ اهمیتی به گذشته خود نمی داد که چگونه بوده است. حسین نیز با نهضت خود شخصیت فراموش شده مسلمانان را احیا کرد که در سال بعد از واقعه عاشورا شاهد قیام توابین هستیم. پس روشن شد که با قیام او اسلام زنده شد. حادثه کربلا تجسم عملی اسلام است. برای همین می توان از ابعاد گوناگون آنرا مورد بررسی قرار داد: توحید و عرفان، حماسه، وعظ و خیر خواهی، اخلاق اسلامی و ...

پیام های عاشورا مطابق فطرت
جامعه انسانی دارای فرهنگ های متعدد است در این فرهنگها زبان های متعدد وجود دارد و از این جهت شیوه تفکر و تفهم اشیاء و نظرگاه های افراد با هم فرق می کند« یَأَیهَا النَّاس إِنَّا خَلَقْنَکم مِّن ذَکَرٍ وَ أُنثى وَ جَعَلْنَاکمْ شعُوباً وَ قَبَائلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکرَمَکمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ» (حجرات/13) اما همه انسان ها از یک نفس واحد خلق شده اند و همه فرزند آدم و حوا هستند «یَأَیهَا النَّاس اتَّقُوا رَبَّکُمُ الَّذِى خَلَقَکم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَ خَلَقَ مِنهَا زَوْجَهَا وَ بَث مِنهُمَا رَجَالاً کَثِیراً وَ نِساءً...»(نساء/1) از این جهت اصول ثابتی بر خواسته ها و نیازهای ایشان حاکم است و مشترکاتی دارند که نام آنرا فطرت می گذاریم و انسان براساس فطرت خلق شده « فَأَقِمْ وَجْهَک لِلدِّینِ حَنِیفاً فِطرَت اللَّهِ الَّتى فَطرَ النَّاس عَلَیهَا لا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِک الدِّینُ الْقَیِّمُ...»(روم/30) بشر یک فطرت دارد که آن فطرت دینی است و دین هم اسلام است و اسلام هم یک حقیقت است از آدم تا خاتم زیرا هیچگاه در قرآن از ادیان نام برده نشده بلکه دین حنیف مورد نظر قرآن است. آنچه پیغمبر می فرماید همان اسلام واقعی است و همان فطرت واقعی، و فطرت واقعی یعنی همان رنگی که خدا در متن خلقت به روح و روان ما زده است « صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نحْنُ لَهُ عَبِدُونَ» (بقره/138) در فطرت انسان حنیفیت وجود دارد یعنی انسان در جستجوی حقیقت است.
پیام و رسالت پیامبران بر اساس فطرت انسان و پرورش اوست و قرآن کتابی است که با فطرت بشر سخن می گوید مثلا در جایی که از انسان سوال می کند که « هَلْ جَزَاءُ الاحْسنِ إِلا الاحْسنُ» (الرحمن/60) جواب را از نهاد و فطرت انسان می خواهد. پیامهای عاشورا نیز مخاطبش انسان است و فطرت انسان یا همان وجدانیات او را برمی انگیزاند لذا مخاطب عاشورا همانطور که ذکر شد، البته باتوجه به مراتب انسانها، همه بشریت است.
حقیقت عاشورا و پیام آن روشن است اما ثابت نیست بلکه در زمان سیر می کند و به فهم بشریت نائل می گردد و انسان می تواند با الهام از آن حقیقت برنامه زندگی خود را پی ریزی کند و به سعادت و رشد خود دست یابد.

پیام و ویژگی های آن
ساختار پیام از سه عنصر رمز(نشانه) و محتوا و نحوه ارائه تشکیل شده است.(ارتباط شناسی ص190) یعنی برای رسیدن پیام از فرستنده به گیرنده سه مشخصه در آن مورد توجه است یکی محتوای پیام است دوم نشانه و نمادی که برای معرفی این محتوا به کار برده می شود و سوم روشی است که فرستنده برای فرستادن نشانه به گیرنده اتخاذ می کند و هر سه این مشخصه ها در میزان هماهنگی فهم گیرنده با آنچه که مورد نظر فرستنده است تاثیر بسزایی دارد و لذا یکی از سرفصل های مهم در مبحث پیام عواملی است که می توانند تاثیرهای مطلوب و مورد نظر را منتج شوند. شهید مطهری عوامل و شروط موفقیت یک پیام را چنین تقسیم بندی می کنند: ماهیت و محتوای پیام، وسایل و ابزار پیام رسانی، کیفیت و اسلوب رساندن پیام، شخصیت خاص پیام رسان.(حماسه حسینی جلد1)
کد و نشانه عبارت است از هر گروه از نمادها که بتوانند به شیوه ای ساخته شوند که برای برخی از افراد به اصطلاح معنی دار باشد.(ارتباط شناسی، ص192) به عبارت دیگر علامتهایی که برای عده ای از افراد از پیش تعیین شده است و در برخورد با آن یک مفهوم مشترک در همه بوجود می آید. این علایم می تواند بصورت هم قراردادی و هم غیر قراردادی یعنی طبیعی و تصویری باشد.(همان،194) برای شناخت نمادها و نشانه های پیام های عاشورا باید به لغات و عبارات و عملکردهای سردمدار قیام کربلا، سیدالشهدا علیه السلام و مبلغان بعد از واقعه یعنی حضرت زینب سلام الله علیها و امام زین العابدین علیه السلام توجه کرد که این کار خود تحقیقی جامع می طلبد و در این اندک نمی گنجد.
مطالب درون پیام که به وسیله منبع برای بیان هدف او انتخاب شده است را محتوای پیام گویند که خود نیز از عناصر و ساختار بهره مند است.(همان،220) چگونگی کنار هم قرار گرفتن اجزای پیام ساختار محتوایی آن را بوجود می آورد و باید بررسی کرد که چه محتوای پیامی برای گیرندگان آن جذابیت بیشتری دارد. شرط بسیار مهم برای موفقیت یک پیام به غنی بودن و قدرت معنوی خود پیام و حقانیت خود پیام مربوط است. پیام باید به گونه ای باشد که جاذبه آن عقل انسان را به سوی خود بکشد و همچنین احساسات عالی و رقیق بشر را اشباع کند و هماهنگ با نیازهای مختلف زندگی انسان باشد.(حماسه حسینی،ج1ص325)
برای یافتن و فهم محتوای پیام های نهضت عاشورا باید به حماسه ساز آن یعنی اباعبدالله علیه السلام مراجعه کنیم و سخنان و خطبه ها و عملکردهای او را از مدینه تا کربلا مورد بررسی قرار دهیم و همان چیزی است که ما در این نوشته دنبال آن هستیم.
همچنین باید ببینیم مردمی که مورد خطاب نهضت و قیام کربلا قرار گرفتند چه وضعی از نظر گرایشات مذهبی، خواسته ها و تمایلات، سطح شعور و آگاهی، و درک فجاعت این واقعه را داشتند که البته برای این امر به تحقیق تاریخی مفصلی احتیاج است.
نحوه ارائه پیام عبارت است از تصمیمهایی که منبع ارتباط (فرستنده پیام) برای انتخاب و تنظیم و ترتیب کدها و محتوا می گیرد.(همان،224) فرستنده بعد از اینکه برای محتوای پیامهایش کدها و نشانه ها را انتخاب کرد حال باید به آنها فرم و شکل دهد و به شیوه ای خاص آن را ارسال کند.
در نهضت عاشورا نحوه ارائه پیام از سوی یاران اباعبدالله علیه السلام نشان دهنده میزان پایبندی ایشان به امام خویش است زیرا این عنصر از پیام تاثیر بسزایی در معلوم کردن شخصیت فرستنده دارد. هنگام رمز خوانی پیام برای گیرنده سوالات متعددی پیش می آید از جمله هدف منبع چه بوده است؟ مهارتهای ارتباطی او، نگرش او نسبت به ما، آگاهی او، پایگاه اجتماعی او چیست؟ چه آدمی این پیام را فرستاده و از ما چه انتظاری دارد؟... که جواب اینگونه سوالات در همان صحنه کربلا برای کسانی که مقابل اباعبدالله علیه السلام ایستاده بودند به نگارش تاریخ معلوم بوده زیرا بارها اباعبدالله علیه السلام و یارانشان حجت را بر آنها تمام کردند.
برای رساندن یک پیام حق باید مراقب بود که دچار افراط و تفریط نشویم. عده ای می گویند چون هدف، مقدس است می توانیم از هر وسیله ای مشروع یا نامشروع برای رسیدن به آن هدف استفاده کنیم چنین اصلی مطرود است زیرا ما اگر بخواهیم برای یک هدف مقدس قدم برداریم فقط از یک وسیله مقدس یا حداقل از یک وسیله مشروع می توانیم استفاده کنیم کسانی که ادعای فوق را در مورد عاشورا و واقعه کربلا مطرح می کنند کسانی هستند که خود همان وسیله برایشان هدف است. از طرف دیگر هده ای هم حتی به استفاده از وسایل مشروع هم راضی نمی شوند و می گویند فقط باید به همان روش قدیم تبلیغ کرد. این خشک مغزیها دیگر بی مورد است و نباید چیزی را که مانند استفاده از بلندگو که حرام نیست و مشروع است به صورت امری نامشروع و حرام جلوه داد. اگر در تاریخ اسلام ملاحظه و دقت شود می بینیم که قرآن کریم و معصومین علیهم السلام نیز از وسایلی چون فصاحت، بلاغت، صوت زیبا و شعر برای رساندن پیام اسلام کمک گرفته اند. (حماسه حسینی،ج1ص328)
شهید مطهری در مورد شخصیت خاص پیام رسان می فرماید یک پیام رسان خوب باید واجد دو شرط باشد اول اینکه ماهیت پیام را بخوبی بشناسد آن هم به طور شناخت مجموعی نه شناخت قسمتهای جدا جدا. و دوم اینکه باید شخص در به کارگیری وسایل و ابزار و روشهای تبلیغ مهارت داشته باشد.( حماسه حسینی،ج1ص417)

منبع: سایت فرهنگ انقلاب اسلامی

آيت الله محمد تقى مصباح يزدى (1)
اللهم كن لوليك الحجه بن الحسن صلواتك عليه و على آبائه فى هذه الساعه و فى كل ساعه وليا و حافظا و قائدا و ناصرا و دليلا و عينا حتى تسكنه إرضك طوعا و تمتعه فيها طويلا.(2)

پيش درآمد
بنده فقط به خاطر اطاعت از امر دوستان و اظهار جهل و عجز خودم در زمينه ى معرفت اين وجود با عظمت در اين جلسه شركت كردم و توان اين كه سر مجهولى را براى آقايان كشف كرده و مسئله اى را حل كنم, در خود نمى بينم.
آثار و بركات وجود آن حضرت در زمان غيبت بر همه روشن است. اگر بخواهيم به طور مفصل در اين زمينه بحث كنيم, بايد به داستان ها و كتاب هايى كه در اين زمينه نقل و نوشته شده است مراجعه كنيم. بعضى را هم خودمان تجربه كرده ايم. اين مسئله در يك جلسه قابل بحث نيست. ما آنگاه مى توانيم به اين پرسش پاسخ عميق ترى بدهيم كه اول بدانيم وقتى امام حضور دارند چه بركاتى از ايشان به ما مى رسد و در عصر غيبت كدام يك از اين بركات حذف مى شود. متإسفانه معرفت ما و كسانى كه مثل بنده هستند, در مورد امام و مقام امامت بسيار ضعيف است. ما و همه ى خلايق مرهون عنايت آقا هستيم; ((و بيمنه رزق الورى;(3) و به بركتش به خلق روزى مى رسد.)) ويژگى ما طلبه ها اين است كه استفاده ى ما از بركت آن حضرت بيش از ديگران است; در عين حال در اين زمينه كوتاهى مى كنيم.
در معرفت امام و به خصوص امام زمان(عج) هر شيعه در هر درجه و مرتبه اى از ايمان كه باشد, بايد بداند و معتقد باشد كه بعد از پيغمبر اكرم(ص) دوازده امام معصوم(عليهم السلام) داريم; كه يكى از آنها غايب و زنده است و روزى ظهور خواهد كرد. اصل وجود آن حضرت و غيبت و ظهورش را بسيارى از برادران اهل تسنن نيز قبول دارند و حتى كسانى از اهل سنت نيز مدعى زيارت آن حضرت شده اند. اصل اعتقاد به وجود و عشق و محبت به آن حضرت, اختصاص به شيعه ندارد و چيزى كه ما را متمايز از ديگران مى كند, اعتقاد به امامت ايشان است و اين كه حيات دارند و روزى ظهور كرده, وظايف امامت شان را انجام داده و جهان را پر از عدل و داد خواهند كرد. به هر حال اين اعتقاد شرط تشيع است; در غير اين صورت شيعه ى اثنا عشرى نخواهيم بود. در زمان غيبت نيز استفاده هايى از وجود حضرت مى شود.
بعيد است كه در بين شيعيان كسى باشد كه اصل اين مطلب را انكار كند. هم در امور تكوينى از آن حضرت استفاده مى شود و هم در توسلات.

بقیه در ادامه مطلب

در این مطلب که از سایت نهاد رهبری گرفته شده است

دلیل بر دروغ بودن و خلاف گفته های قرآن در مورد سنگسار و سناریوی این فیلم است

که بنده تاکید بر خواندن این مطلب بطور کامل دارم

(مخصوص اعضا)